ΠΑΛΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ

Να ξαναγινόμαστε πάλι πιτσιρίκοι με κοντοπαντέλονο μπάλα και τσιλίκι……….

Δεν είχαμε εμείς τότε play station, computer , mp3 ,internet.Κάποτε, αποτελούσαν το μοναδικό τρόπο διασκέδασης των μικρών παιδιών. Σήμερα, μάλλον …μουσειακά είδη, όμως αναδύουν πάντα της ίδια αίσθηση γλυκιάς νοσταλγίας. Μιλάμε για τα παιχνίδια των παιδικών μας χρόνων. Το χωριό μας απομακρυσμένο από αστικά κέντρα είχε ελάχιστη επιρροή από κάθε είδους τεχνολογική εξέλιξη. Αλλά όμως λίγο πολύ αυτά τα παρακάτω αλλά και άλλα πολλά παίζανε τότε τα παιδάκια σε όλη την Ελλάδα.Ας δούμε ποια παιχνίδια παίζαν παλιότερα τα παιδιά στο χωριό.

ΜΑΚΡΙΑ ΓΑΪΔΟΥΡΑ

Παιζόταν με δυο ομάδες παιδιών και ένα παιδί που έκανε τη μάνα. Τα παιδιά της μια σκύβανε ο ένας πίσω από τον άλλο μπροστά από τη μάνα σαν να κάνανε μια μακριά γαϊδούρα. Τα άλλα παιδιά πηδάγανε πάνω προσπαθώντας να μην πέσουν. Αφού πηδάγανε όλοι, το πρώτο παιδί που πήδηξε τραγουδούσε “Αντζουλίνα ματζουλίνα κι στουν κόλους μια σουλίνα πόσα είνι αυτά;” δείχνοντας στην μάνα κάποια δάχτυλα. Το πρώτο παιδί από αυτούς που έστηναν έπρεπε να μαντέψει σωστά. Αν μάντευε σωστά ή αν κάποιος έπεφτε από τη γαϊδούρα, τότε αλλάζανε πλευρές αλλιώς ξανά-στήνανε.

ΚΑΜΗΛΑ

Παιζόταν με δυο ομάδες παιδιών και ένα παιδί που έκανε τον καμηλιέρη Τα παιδιά της μιας αγκαλιαζόταν σε μικρό κύκλο με τα κεφάλια κάτω. Αυτή ήταν η καμήλα. Τα άλλα παιδιά προσπαθούσαν να ανέβουν στην καμήλα χωρίς να τους κλοτσήσει ο καμηλιέρης. Αν τους κλοτσούσε τότε άλλαζαν πλευρές. Αν όμως αυτοί που στήνανε δεν αντέχανε το βάρος και σπάζανε τον κύκλο (έσπαζε η καμήλα) τότε ξανά-στήνανε.

ΦΛΙΟΥΡΙΑ

Τα Κεραμιδάκια ήταν παιγνίδι της νεώτερης εποχής. Τα παιδιά χωρίζονταν σε 2 ομάδες και κάθε ομάδα στεκόταν απέναντι από την άλλη. Στην μέση της απόστασης μεταξύ τους τοποθετούσαν 6-7 κεραμιδάκια το ένα πάνω στο άλλο.

Η μια ομάδα κυλούσε μια μπάλα με σκοπό να ρίξει τα κεραμιδάκια και στην συνέχεια προσπαθούσε να τα ξαναστήσει. Η άλλη ομάδα προσπαθούσε να χτυπήσει με την μπάλα όποιον από τους αντιπάλους προσπαθούσε να τα στήσει. Αν τους πετυχαίνανε τότε όλους αλλάζανε πλευρές. Αν έστω και ένας να έστηνε όλα τα κεραμιδάκια συνέχισε πάλι η ομάδα του να ρίχνει από την αρχή.

ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΙ

Παίζουν όσα παιδιά θέλουν και χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η μία είναι οι κλέφτες και η άλλη οι αστυνόμοι. Οι αστυνόμοι προσπαθούν να πιάσουν τους κλέφτες, ακουμπώντας τους στην πλάτη. Αυτοί για να προφυλαχτούν, ακουμπούν με την πλάτη κάτω ή στον τοίχο. Αλλά και οι κλέφτες προσπαθούν συγχρόνως να τους ακουμπήσουν στην πλάτη τους αστυνόμους. Όποιον τον ακουμπήσουν στην πλάτη, βγαίνει από το παιχνίδι. Νικητής είναι όποια ομάδα μείνει με τα περισσότερα παιδιά

ΤΣΙΛΙΚΙ-ΤΣΙΟΥΛΙΚΑ

Παιζόταν από δυο παίκτες. Ο κάθε παίκτης κρατούσε μια βέργα, περίπου μισό μέτρο, την τσιλικόβεργα. Το τσιλίκι ήταν ένα μικρότερο κομμάτι ξύλου περίπου 25 εκατοστών. Το τσιλίκι ήταν πελεκημένο στις άκρες έτσι ώστε να είναι μυτερό και να εκτινάσσεται προς τα πάνω όταν το χτυπούσαν με την τσιλικόβεργα στις άκρες. Κάθε παίκτης έπαιζε με τη σειρά του. Στο παίξιμό του έμοιαζε με το αμερικάνικο παιχνίδι “μπεηζμπωλ”. Ζωγράφιζαν ένα κύκλο μέσα από τον οποίο το παιδί που έπαιζε πρώτο προσπαθούσε να διώξει όσο μπορούσε μακρύτερα το “τσιλίκι” που κρατούσε με το ένα του χέρι χτυπώντας το με την τσιλικόβεργα που είχε στο άλλο.

Αν το άλλο παιδί κατάφερνε να πιάσει το τσιλίκι στον αέρα τότε έχανε το πρώτο κι άλλαζαν ρόλους. Αν δεν τα κατάφερνε τότε είχε μια ακόμα ευκαιρία να “κάψει” τον αντίπαλό του αν πετύχαινε με το τσιλίκι που πετούσε από το σημείο στο οποίο είχε καταλήξει τον πρώτο παίκτη που καθόταν μέσα στον κύκλο. Ο πρώτος παίκτης τώρα δεν καθόταν να δεχτεί μοιρολατρικά το χτύπημα του αντίπαλου. Με την τσιλικόβεργα προσπαθούσε να χτυπήσει το τσιλίκι και να το επιστρέψει πίσω και μάλιστα όσο πιο μακριά γινόταν. Κι αυτό γιατί στη συνέχεια μετρούσαν πόσα βήματα μακριά από τον κύκλο είχε καταλήξει το τσιλίκι και για κάθε βήμα έπαιρνε πόντους.

Νικητής ήταν αυτός που συγκέντρωνε τους περισσότερους πόντους

ΣΚΡΟΦΑ

Οι παίκτες χαράζουν πάνω στο έδαφος έναν κύκλο με διάμετρο 3-5 μ. και πάνω στην περιφέρειά του ανοίγουν τόσους λάκκους όσοι είναι οι παίκτες μείον ένα. Ανοίγουν επίσης έναν άλλο λάκκο στο κέντρο του κύκλου. Οι λάκκοι είναι τόσοι, ώστε να χωρούν μια μικρή πέτρα στο μέγεθος καρυδιού. Η πέτρα αυτή λέγεται”γουρούνα”. Ένας παίχτης, που εκλέχτηκε με κλήρωση, πρέπει να βάλει τη γουρούνα, σπρώχνοντάς τη μ’ ένα ραβδί στο λάκκο του κέντρου, ενώ οι υπόλοιποι παίχτες τον εμποδίζουν, χτυπώντας τη “γουρούνα” με τα δικά τους ραβδιά. Όταν ο οδηγός βάλει τη “γουρούνα” στο λάκκο του κέντρου, οι υπόλοιποι παίχτες βάζουν τη μια άκρη του ραβδιού τους μέσα σ’ ένα λάκκο και ύστερα αλλάζουν λάκκους, πριν το αντιληφθεί ο οδηγός της “γουρούνας”. Όταν ο οδηγός κατορθώσει να βάλει την άκρη του ραβδιού του σ’ ένα λάκκο της περιφέρειας, τότε αυτός που μένει χωρίς λάκκο γίνεται οδηγός της “γουρούνας” και το παιχνίδι ξαναρχίζει. Έκαναν ένα κύκλο και φώναζαν Κου-μπα-νιά και έβαζαν όλα τα χέρια μπροστά. Έβλεπαν πώς είναι η παλάμη δηλ. ποιοι την είχαν προς τα πάνω και ποιοι προς τα κάτω. Οι περισσότεροι έβγαιναν. Επαναλαμβάνονταν το ίδιο μέχρι να μείνει ένας. Αυτός ήταν ο κυνηγός. Όποιον έπιανε τον ακουμπούσε σε ένα τοίχο ενώ οι άλλοι προσπαθούσαν να τον ελευθερώσουν. Όσους απ’ αυτούς ακουμπούσε ο κυνηγός τους αιχμαλώτιζε. Κέρδιζε όταν τους έπιανε όλους. Εκεί τελείωνε το παιχνίδι και ξανάρχιζε με την ίδια διαδικασία.

ΚΟΥΜΠΑΝΙΑ-ΚΟΥΡΜΠΑΝΙΑ

Έκαναν ένα κύκλο και φώναζαν Κου-μπα-νιά και έβαζαν όλα τα χέρια μπροστά. Έβλεπαν πώς είναι η παλάμη δηλ. ποιοι την είχαν προς τα πάνω και ποιοι προς τα κάτω. Οι περισσότεροι έβγαιναν. Επαναλαμβάνονταν το ίδιο μέχρι να μείνει ένας. Αυτός ήταν ο κυνηγός. Όποιον έπιανε τον ακουμπούσε σε ένα τοίχο ενώ οι άλλοι προσπαθούσαν να τον ελευθερώσουν. Όσους απ’ αυτούς ακουμπούσε ο κυνηγός τους αιχμαλώτιζε. Κέρδιζε όταν τους έπιανε όλους. Εκεί τελείωνε το παιχνίδι και ξανάρχιζε με την ίδια διαδικασία.

ΠΕΤΑΛΑΚΙ

Παιζόταν από δυο άτομα. Το πρώτο παιδί που άρχιζε, έριχνε μια στρογγυλή πέτρα στην αρχή του σχεδίου. Έπρεπε στηριγμένο στο ένα πόδι να σπρώξει μ’ αυτό την πέτρα ώστε να βγει έξω από το σχέδιο στην αρχή. Στη συνέχεια έριχνε την πέτρα στο δεύτερο τετράγωνο κι έμπαινε με το ένα πόδι στο σχέδιο και τετράγωνο -τετράγωνο έφτανε σ’ εκείνο που βρισκόταν η πέτρα. Πάλι χτυπώντας την με το πόδι με το οποίο πατούσε στο έδαφος προσπαθούσε τετράγωνο -τετράγωνο να τη βγάλει έξω από το σχέδιο στην αρχή του. Αυτή η διαδικασία συνεχιζόταν με το τρίτο, το τέταρτο και το πέμπτο τετράγωνο. Δεν έπρεπε ούτε η πέτρα ούτε το πόδι να ακουμπήσει στις γραμμές του σχεδίου. Αν ακουμπούσε στη γραμμή έβγαινε από το παιχνίδι και ξεκινούσε το άλλο παιδί. Επίσης έχανε το παιδί του οποίου η πέτρα δε θα πήγαινε στο τετράγωνο που ήταν η σειρά του. Αν για παράδειγμα έπρεπε να ρίξει την πέτρα του στο 4ο τετράγωνο κι αυτή όπως την πετούσε πήγαινε στο 5ο τότε το παιδί αυτό έχανε και συνέχιζε το άλλο παιδί.

ΤΟ ΚΟΡΟΪΔΟ

Για να παιχτεί αυτό το παιχνίδι χρειάζονται 3 παιδιά και μια μπάλα. Τα δυο παιδιά κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλο και στη μέση ο τρίτος. Τα δυο παιδιά πετούν ο ένας τη μπάλα στον άλλο και ο τρίτος προσπαθεί να την πιάσει. Αν καταφέρει να την πιάσει παίρνει τη θέση του αυτός που την πέταξε.

ΚΟΚΑΛΟ ΞΕΚΟΚΑΛΟ

Αυτό το παιχνίδι παίζεται καλύτερα με πολλά παιδιά. Κάποιος μετράει από το 1 μέχρι το 10 και αρχίζει να κυνηγάει τα άλλα παιδιά.

Αν προσπαθήσει να πιάσει ένα παιδί, το παιδί αυτό πρέπει να πει κόκαλο και να μείνει ακίνητο για να μη το πιάσει. Το παιδί αυτό μπορεί να ξανακινηθεί μόνο αν το ακουμπήσει κάποιο από τα άλλα παιδιά, λέγοντας ξεκόκαλο.

Αν μείνει μόνο ένα παιδί που έχει δικαίωμα να τρέχει δεν μπορεί να πει κόκαλο και να ακινητοποιηθεί αν δεν απελευθερώσει κάποιο άλλο παιδί. Το παιδί που θα πιαστεί τελικά είναι και συτό που θα είναι ο κυνηγός στον επόμενο γύρο.

ΣΑΛΙΓΚΑΡΟΣ

Χάραζαν στο σχήμα ένα σχήμα σαν σαλίγκαρο με ένα μικρό διαδρομάκι. έπρεπε να περάσεις την μπίλια μέσα από το διάδρομο σιγά σιγά και με την σειρά σου χωρίς να βγεί η μπίλια σου έξω από το διάδρομο έως ότου φτάσεις μέσα στην κλειστή καμπύλη που ήταν το κέντρο του σαλίγκαρου.

ΣΤΕΦΑΝΙ-ΓΚΙΛΙΑΝΤΡΟΥΣ